آیینه ی عشق گذران

کوزه ی گلی در دستم، تپش های طوفانی در قلبم، لرزش های بی اراده در قدمم، همان مسیر همیشگی را عاشقی می کردم! تا لب همان جوی همیشگی، برای چشیدن همان ثانیه های همیشگی، که گرچه همیشه تکرار می شدند، اما هیچگاه تکراری نشدند! ثانیه های بی دوام من و تو! چه خیال خامی است این هوای چشیدن دوباره شان.
همیشه من این سوی جوی و تو، آن سوی جوی. آخر برای من آب، آئینه ی دل عاشق بود؛ زلال و سیراب و عطشناک برای سیراب کردن. تو اما برایم فریدون مشیری می خواندی و آن "کوچه"ی معروفش را:
                                                  ... یادم آید: تو به من گفتی:
                                                      " ازین عشق حذر کن!
                                                        لحظه ای چند بر این آب نظر کن
                                                        آب، آیینه ی عشق گذران است
                                                        تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
                                                        باش فردا، که دلت با دگران است
                                                        تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!"
آخر هم دل من این سوی جوی تنها ماند و دل تو، آن سوی جوی با دگران رفت! سفر بخیر... باید از همان همیشه آن سوی جوی بودنت، می فهمیدم که آب من و تو در یک جوی نمی رود! کوزه ام را پر می کنم و می روم، بی نگاه به جای خالی ات - این سوی جوی یا آن سوی جوی؟!- حق با فریدون مشیری بود: " آب آیینه ی عشق گذران است" . چه رخوت مبهمی دارند این ثانیه های بی سر انجام تکراری!